تفاوت بین موش و موش صحرایی چیست؟
موش ها نسبت به موش های صحرایی سر کوچک‌تر و گوش‌ها و چشم‌های بزرگ‌تری دارند. هر دوی این موجودات جزو جوندگان هستند اما تفاوت های ژنتیکی مهمی با یکدیگر دارند. موش های صحرایی ۲۱ جفت کروموزوم و موش ها ۲۰ جفت کروموزوم دارند. این حیوانات اغلب با اندازه مدفوع از یکدیگر متمایز می شوند. موشهای صحرایی در مقایسه با موش‌ها عمر نسبتا طولانی‌تری دارند.
“موش” و “موش صحرایی” از نظر علمی در طبقات مختلفی از جوندگان قرار نمی گیرند. این عبارات نام های رایج برای جوندگانی هستند که از دید معمول شبیه به هم می باشند.
موش چیست؟
از عبارت موش برای توصیف جوندگان ریز به اندازه گنجشک با دم نازک بلند استفاده می شود. مانند موشهای صحرایی، گونه‌های بسیاری از جوندگان به نام موش وجود دارد که ممکن است شبیه هم بوده یا شباهت چندانی نداشته باشند: موش خانگی، موش‌‌صحرایی، موش آهو، موش دودی، موش خاردار و … همگی موش نامیده می‌شوند.
موش صحرایی چیست؟
موش صحرایی برای توصیف جوندگان با اندازه متوسط و دم نازک بلند استفاده می شود. گونه های زیادی از جوندگان وجود دارد که به آنها موش می گویند. موش کانگورو، موش پنبه ای، موش صحرایی نروژ، موش سیاه، موش کیسه دار آفریقایی، موش خال برهنه، موش صحرایی و بسیاری دیگر. این گونه ها ممکن است گاها به هم شبیه بوده و گاها به هیچ وجه شباهت نزدیکی با یکدیگر نداشته باشند!
بررسی مشخصات کلی
موش
موش جونده ای است که یکی از گونه های پستانداران کوچک محسوب می شود. معروف ترین گونه این حیوان، موش خانگی معمولی می باشد. این گونه تقریباً در همه کشورها یافت می شود. این گونه مانند موش آزمایشگاهی به عنوان یک ارگانیسم مدل مهم در علم زیست شناسی مورد استفاده قرار می گیرد. اگرچه موش ها ممکن است تا دو سال در آزمایشگاه زندگی کنند، اما متوسط عمر موش در حیات وحش به دلیل حجم بالای شکار فقط حدود ۵ ماه است.
موش پس از انسان و موش صحرایی سومین گونه پستاندار موفقی است که امروزه روی کره زمین زندگی می کند. موش‌ها می‌توانند آفات مضری باشند، به محصولات آسیب بزنند و از طریق انگل‌ها و مدفوع خود بیماری‌ها را گسترش دهند. آنها معمولاً پوزه های نوک تیز و گوش های کوچکی دارند. بدن موش ها معمولاً کشیده با دم باریک و معمولاً بدون مو است، اما انواع مختلف موش دارای تفاوت های زیادی در این مورد هستند. طول کل موش ها ۲۸ تا ۱۳۰ میلی‌متر، وزن آنها ۲.۵ تا ۳۴ گرم و بیشتر است.
موش ها را می توان در جنگل ها، دشت ها، مراتع و زیستگاه های سنگی یافت. آنها برای محافظت از خود و در امان ماندن از گرما لانه می سازند، اما گونه های مختلف در این مورد ترجیحات متفاوتی دارند. بیشتر گونه ها لانه هایی از علف، الیاف و مواد خرد شده می سازند. موش ها به خواب زمستانی نیز می روند.
موش صحرایی
موش های صحرایی جوندگان مختلف با اندازه متوسط هستند. “موش های صحرایی” واقعی یا “True rats” اعضایی از جنس Rattus می باشند که مهمترین آنها برای انسان موش صحرایی سیاه و موش صحرایی قهوه ای است. طول عمر متوسط یک موش صحرایی ۲-۳ سال می باشد.
موش های صحرایی از طریق اندازه شان از موش ها متمایز می شوند. موش های صحرایی معمولاً دارای بدنی بلندتر از ۱۲ سانتی متر (۵ اینچ) هستند. شناخته‌شده‌ترین گونه‌های این نوع موش، موشهای صحرایی سیاه، سفید و موشهای صحرایی قهوه‌ای یا R.norvegicus می باشند. این گروه به طور کلی به عنوان موش های دنیای قدیم یا موش های واقعی شناخته می شود و منشاء آنها آسیا است. موشهای صحرایی بزرگ‌تر از موش ها هستند، اما آنها به ندرت در طبیعت بیش از ۵۰۰ گرم وزن دارند. موشهای صحرایی وحشی که در محیط‌های خوب زندگی می‌کنند معمولاً حیواناتی سالم و قوی هستند. این موجودات اغلب زمانی که در شهرها زندگی می کنند ممکن است از رژیم غذایی نامناسب، انگل ها و کنه های داخلی رنج ببرند، اما به طور کلی بیماری را به انسان منتقل نمی کنند.
طول عمر موشهای صحرایی بین دو تا پنج سال است، اگرچه در این مورد طول عمر سه سال معمول تر می باشد. موشهای صحرایی حیوانات باهوشی هستند و می‌توان آنها را آموزش داد که در داخل یک باکس زندگی کنند، در هنگام خواندن به سمت شما بیایند و انواع ترفندها را انجام دهند.
عادات غذایی
موش
موش ها همه چیزخوار هستند. آنها گوشت می خورند، از اجساد مرده موش های دیگر تغذیه می کنند و مشاهده شده است که در هنگام گرسنگی دم خود را نیز می خورند. موش ها از انواع غلات، میوه ها و دانه ها نیز تغذیه می کنند و این موضوع دلیل اصلی آسیب رساندن آنها به این نوع محصولات است. آنها همچنین به خوردن مدفوع خود معروف هستند. موش ها حیوانات اجتماعی هستند و ترجیح می دهند به صورت گروهی زندگی کنند.
موش صحرایی
محیط زندگی هر موش صحرایی پر از انواع مواد غذایی و غیر غذایی است: سموم (چه طبیعی و چه مصنوعی)، سنگ، پلاستیک و غیره است. انتخاب های غذایی این نوع موجودات تحت تأثیر تعاملات اجتماعی آنها می باشد. موش های صحرایی بوی غذاها را از روی مو، سبیل ها و بویژه نفس موش های دیگر حس می کنند. آنها غذاهایی را که سایر موش های صحرایی قبلاً خورده اند را به شدت ترجیح می دهند.
استفاده به عنوان ماده غذایی
موش
انسان ها از دوران ماقبل تاریخ موش می خوردند. این موجودات هنوز هم به عنوان یک غذای لذیذ در سراسر شرق زامبیا و شمال مالاوی مصرف می شوند و منبع مهمی از پروتئین به شمار می آیند. موش ها همچنین تغذیه بسیاری از گونه های مار، مارمولک، رتیل و پرندگان شکاری نیز هستند. همچنین به نظر می رسد موش ها یک ماده غذایی مطلوب برای انواع بسیار زیادی از گوشتخواران باشند.
موش صحرایی
موش های صحرایی توسط انسان قابل خوردن هستند و گاهی اوقات و در مواقع اضطراری شکار شده و خورده می شوند. در برخی از فرهنگ‌ها، موشهای صحرایی را جزء غذاهای اصلی محسوب می کنند. موشهای باندیکوت منبع غذایی مهمی در میان برخی از مردم هند و آسیای جنوب شرقی هستند. از جمله دلایلی که گوشت موش صحرایی به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرد، ممنوعیت شدید مصرف آن در قوانین رژیم غذایی اسلامی و یهودی و پیروان آیین هندوئیسم است. موش‌ها به‌عنوان یک غذا، اغلب نسبت به سایر جانوران منبع پروتئینی هستند که در دسترس‌تر است. در برخی فرهنگ‌ها، مصرف موش‌ها به عنوان یک نوع غذای متداول برای یک طبقه اجتماعی یا اقتصادی خاص مطرح است.
نگهداری به عنوان حیوان خانگی
موش
اخیرا موش ها به یک حیوان خانگی محبوب تبدیل شده اند. بسیاری از افراد از خرید موش به عنوان یک حیوان خانگی همراه استقبال می کنند. برخی از مزایای داشتن موش به عنوان حیوان خانگی عبارتند از:
- حداقل احتمال ایجاد آلرژی
- سرگرم کننده و دوست داشتنی
- ارزان قیمت
- تمیز بودن (برخلاف تصور رایج عموم)
- خودکفایی اجتماعی (در کنار گروهی از موشهای دیگر)
- احتمال گاز گرفتن به طور قابل توجهی نسبت به سایر حیوانات خانگی دسته جوندگان کمتر است
- موش ها موجوداتی کاملاً باهوش هستند
موش صحرایی
از حدود اواخر قرن نوزدهم، موشهای صحرایی پرورش‌یافته به‌عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌شوند. آنها حیوانات باهوشی هستند و به راحتی توسط انسان آموزش می بینند. موشهای صحرایی خانگی معمولاً گونه‌هایی از نوعR.Norvegicus یا موش قهوه‌ای هستند، اما موشهای سیاه و موشهای کیسه‌دار غول‌پیکر نیز گاها به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌شوند.
